Κυριακή, Αυγούστου 01, 2010

Φιλία =)


Το να έχει κάποιος αληθινούς φίλους, είναι μεγάλη υπόθεση. Πότε όμως είναι μια φιλία αληθινή, προορισμένη να αντέξει στις τρικυμίες του χρόνου, και πότε είναι απλά και μόνο μια “παρέα”, που σήμερα είναι και αύριο δε θα είναι;Τι είναι πραγματική φιλία ήταν η απορία μου απο το δημοτικό...Για μένα τα χρόνια του δημοτικού ήταν τα χειρότερα χρόνια της ζωής μου..!Για πολλούς και διάφορους λόγους τους οποίους δεν θέλω ακόμα να πω,δεν μου βγαίνουν να τα πω..δεν θέλω να τα θυμάμαι ήταν ένας εφιάλτης που τελείωσε αργά και βασανιστηκά.Ίσως έπρεπε να περάσω 6 ατελείωτα χρόνια σε εκείνο το κτίριο με τα μπλέ κάγκελα και τα graffiti του W.... και του S.... στους τοίχους τους οποίους κάθε φορά που βάφανε στην αρχή της χρονιάς το ίδιο βράδυ κιόλας ομόρφαιναν απο τα γκράγιτοι των παιδιών!Σε εκείνο το κτίριο πάνω στην κατηφόρα και την παιδική χαρά απο πάνω.Μέσα σε αυτό πέρασα τα παιδικά μου χρόνια ώσπου να έρθει η ώρα να καταλάβω τι εστί φιλία την οποία απέκτησα στο γυμνάσιο!Έτσι λοιπόν πήρα το θάρρος να γράψω...

Το βασικό που πρέπει κάποιος να κοιτάξει για να διαχωρίσει αυτές τις δύο καταστάσεις, είναι τα κίνητρα πίσω από το συναπάντημα. Σε μια αληθινή φιλία, βρίσκομαι μαζί με τον άλλο άνθρωπο για να μοιραστούμε την ίδια τη ζωή, τις χαρές και τις λύπες της. Ο αληθινός φίλος είναι συνοδοιπόρος μου, όχι μόνο στις εύκολες και ευχάριστες στιγμές, αλλά επίσης στις αναπόφευκτες περιόδους θλίψης και δυσκολίας. Σε μια γνήσια φιλία υπάρχει ο αμοιβαίος σεβασμός, ώστε να υπάρχει ώρα και χώρος για να εκφραστούν όλοι. Ο καλύτερος φίλος είναι αυτός που δε φοβάται να μας πει την αλήθεια, αν πιστεύει ότι σε κάτι έχουμε παρεκτραπεί. Είναι όμως παράλληλα έτοιμος να σεβαστεί τις επιλογές μας, έστω και αν διαφωνεί, χωρίς να φύγει από το πλευρό μας.

Σε αντίθεση, όταν μιλάμε για “σκέτη παρέα” τα κίνητρα είναι διαφορετικά: Εδώ δε συναντιόμαστε για να μοιραστούμε τη ζωή στην ολότητά της, αλλά μόνο για να ευχαριστηθούμε κάποια συγκεκριμένα πράγματα, πρόσκαιρα πράγματα, που τυγχάνει να μας αρέσουν και των δύο. Σε τέτοιες σχέσεις γνωρίζουμε – κατά βάθος – ότι υπάρχουν όρια στο τι μπορούμε να μοιραστούμε με τον άλλο. Όταν πια ο ένας από τους δύο βαρεθεί τη συγκεκριμένη απόλαυση που τους ένωνε, ή αν προκύψει εν τω μεταξύ κάποια διαφωνία, η “φιλία” αυτή εξανεμίζεται.

3 σχόλια:

  1. σωστές παρατηρήσεις!!! το δημοτικό δεν ήταν και τόσο χάλια....από τη στιγμή που υπήρχα εγώ στο άλλο σχολείο :P(joke)

    ["when there is will" και όχι "a will", έτσι νομίζω πως είναι]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κρίμα όμως που στο άλλο σχολείο δεν ήμουν εγώ...
    Όχι δεν ήταν και τόσο χάλια το δημοτικό αλλά αυτά μου έμειναν..Δυστηχώς...Δεν πειράζει όλα για κάποιο λόγο γίνονται...:)
    Και ευχαριστώ..χαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Προς το τέλος του δημοτικού έλεγα αμάν και πότε να πάω γυμνάσιο να κάνω "αληθινούς" φίλους καθώς δεν ήμουν ευχαριστημένη με τους τότε.Δεν είχα κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα απλά τα στάνταρ μου ήταν πολυυυύ υψηλότερα.Τελικά μετά από χρόνια κατάλαβα πως οι φίλοι απ'το δημοτικό είναι οι μόνοι φίλοι που έχουν παραμείνει δίπλα μου στα τόσα χρόνια.Δεν λέω έκανα κι άλλους πολύ καλούς φίλους όμως οι παλιοί βρίσκονται πάντα μια σκάλα πιο πάνω απ'τους άλλους.Αυτό που κατάλαβα είναι πως στην φιλία δεν βοηθά να έχουμε στάνταρ και μια εικόνα "ιδανικού" αλλά να βλέπουμε τί δίνει ο άλλος κι αν μας καλύπτει ΤΟΤΕ να τον ονομάζουμε άξια φίλο μας.Φυσικά η ιστορία του κάθε ανθρώπου διαφέρει,μπορεί να κατάφερες να τους γνωρίσεις μετά και το ελπίζω!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή