Πέμπτη, Ιουλίου 29, 2010

ΜΗΠΩΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ;

Hi!!!

Ζούμε σε έναν κόσμο της εικόνας, σωστά; Της εικόνας οπουδήποτε μπορεί να εφαρμόζεται. Το θέμα είναι ότι παραπέρα δεν πάει. Η επιφάνεια γυαλίζεται καθημερινά ενώ το περιεχόμενο μένει άσχημο και ακατέργαστο.

Το πως "καθιερώθηκε" αυτό είναι ένα παιχνίδι ερωτημάτων για το εάν έκανε η κότα το αυγό, ή το ανάποδο. Φταίει η κοινωνία ή μήπως φταίμε εμείς; "Η κοινωνία" θα πείτε. Η κοινωνία καθιερώνει μοντέλα και πρότυπα αποδεκτής εμφάνισης. Η κοινωνία λειτουργεί βάσει της εικόνας και της επιρροής της. Όμως αν το σκεφτούμε καλύτερα, η κοινωνία ποιους προσπαθεί να επηρεάσει. Εμάς, σωστά; Οπότε θα βρει τον πιο αποτελεσματικό τρόπο για να το κάνει αυτό. Και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος είναι να μας πουλήσει χαρτί περιτυλίγματος. Γιατί εμάς, σαν άτομα, το δώρο δε μας απασχολεί εαν δεν είναι όμορφο εξωτερικά. Αυτή η ιστορία πάει παλιά. Πολύ παλιά.

Γιατί μετράει η εμφάνιση; Γιατί τα μάτια μας βλέπουν την υπόσταση των πραγμάτων. Γιατί τα μάτια μας συλλαμβάνουν αυτό που πρωτοβλέπουν. Και είναι λογικό. Και φυσιολογικό.
Αυτό που δεν είναι λογικό και φυσιολογικό όμως είναι να μένουν εκεί και να μην ξεσκίζουν το περιτύλιγμα για να κοιτάξουν τι έχει μέσα. Μένουν σε αυτό που τους αρέσει, αδιαφορώντας να κοιτάξουν παραπάνω. Να δούν, όχι να κοιτάξουν. Γιατί μπορεί να κοιτάω, αλλά να μη βλέπω.

Ξέρετε που θέλω να καταλήξω;
Θα ήθελα μια μέρα να ξυπνήσω και να κοιταχτώ στον καθρέπτη χωρις να με επηρεάζουν όλα αυτά τα πρότυπα. Πλούσια μαλλιά, γεμάτα χείλη. Δεν τα έχω. Ε, και τι;
Να ξυπνήσω και να μη δω στον καθρέπτη όλα αυτά που δε μου αρέσουν, αλλά όλα αυτά που με κάνουν ξεχωριστή.
Να σταματήσω να αγχώνομαι για το αν είμαι όμορφη ή με ωραίο σώμα και πάνω απ'όλα να μη με νοιάζει αν τελικά δεν είμαι.
Να ορίσω δικούς μου κανόνες, δικά μου πρότυπα. Να πω ότι για μένα ωραίο είναι αυτό που είμαι εγώ και όχι αυτό που διαφημίζει η Vogue. Να μη με νοιάζει αν πετάει η κοιλιά μου ή αν δεν έχω το τέλειο δέρμα. Να μπορέσω να με αγαπήσω όπως είμαι και μετά να αφήσω να με αγαπήσουν.

Και θα ήθελα μια μέρα να ξυπνήσω και να ρωτήσω "ΜΗΠΩΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ;" και να μη με νοιάζει τίποτα άλλο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου